Gölgesinden Kaçan Kadın

gün boyu yürümüş kadın...
gölgesinden kaçmak için,
vurmuş kendini sokaklara!
iz bırakmama gayretiyle
parmakuçlarına basarak,
her köşebaşında arkasına bakarak,
dualarına isyanlar katarak...

güneş batmaya yakın,
dönmüş evine ...
umutsuz ve hayli yorgun...
''atsan atılmaz satsan satılmaz,
anlatılmaz
sonu yok mu bunun?''

yüzüne is karası sürdü kadın...
siyah elbisesini giyindi yine,
perdeleri örtük,
ışığı yakmadan oturdu keşesine!
cüretkar ve korkak!

uyku basmaya yakın,
perdeler oynadı,
bir ışık süzüldü içeri,
belli belirsiz,
gözleri vardı göz acıtan!
gözden ibaret,şaşırtan!

''sen misin gölgesinden kaçan?
karanlığa bulanıp saklanan?
kendi gölgen mi bunca korkutan?''
cevap verdi kadın ardından
''kaçar mıydım cevap verebilecek olsam?''

ışık kesti sözünü,''ben ayna olacağım
bak şimdi gözüme,unuttuğun yüzüne.''
ışık ayna tuttu gözüne!
''ne görüyorsun?
farkın kalmış mı gölgenden?
görebiliyor musun kendini?
o kadar siyahsın ki!
kaçma artık ondan,
çünkü kaçtığını sandığın sen olmuşsun,
gölge sensin,korkutan!
bu beyaz ışık diyerek baktığın,
yanına kadar aldığın ben,
gölgendim esasen!''