Göm Beni Merhametine

Çıktım İstanbulun sokaklarına
Düşürdüğün gölgeleri topluyor elim
Sen gözlerinle uyuyorsun benden habersiz
Ben gözlerinle savaşıyorum

Eyüp Sultan'da biraz üşüyorum
Boğazda sallanıyor iplerim
Özledikçe serpiliyorsun
Özledikçe açıyorsun renk renk
Bir balığın oltasına düşüyorum

Köy çocukları saklanıyor kuytularıma
Annem çağırıyor şımarık oğlunu
Arıyorum saklambaç oyununda kendimi
Bir türlü bulamıyorum
Kuytularımda yokum oyun sonunda
Ve sonra aklımda darağacı görüyorum
Heyulalar çağırıyor ben yürüyorum

Sen bir ölünün başucundasın
Bir ölünün soğukluyla ürperiyorsun
Ölen her şey gibi sevimsizim ben
Saçlarım dağınık yüzüm kül rengi
Ah bir nefes üflesen şimdi
Tabutumun başında seninle bekliyorum
Küçülüyor bir bebeğin bedeni kadar
Merhametine emekliyorum

Herşey yokluğunun kabahati
Karanlıkta cesetler dolaşıyor
İstanbul kefenlemiş mevta
Son bir kez daha hatırlıyor
Münker ve Nekir arıyorum
Köpük köpük kabarıyor hayat
Hayattan yokluğunu koparıyorum

Kah Eyyüb'ün yaralarıyla
Kah Yakub'un gözyaşlarıyla konuşuyor
Bazen de Yusuf diyen bir kuyu oluyorum
Tarih hep Züleyha'yı hatırlarken
Toplanıyor bütün lanetler kuyuda
Ah neden kendimi kuyulara atamıyorum
Kuyunun da maşuku Yusuf'tu
Anlatamıyorum

Çıktım İstanbulun sokaklarına
Düşürdüğün gölgeleri arıyor elim
Elim bin kez dikenlere batıyor
Kanıyor gözbebeğinden vuslat
Haster yiyor iştiyak içiyor
Doyamıyorum
Ne olur göm beni merhametine
Yerine kimseyi koyamıyorum