Gönlümdeki Boş Oda

En çok unutulmak üzermiş insanı.
Kapının gıcırtısı, çocukların çığlığı,
İnsan muhtaç yaratılmış sevgiye,
Öyleyse neden bir başımayım?
Sessiz ve boş odalarda tek başına,
Hatıralarla çocukluğum baş başa.
Yalnız kaldık yine bu bayramda,
Nerde el öpmeye gelenler, harçlık verenler?
Oysa ki bu sonbahar da bekledim.
Her zamankinden daha çok dökülmüş yapraklar,
İçlerini dökmüş sitemkar olmuş ağaçlar.
Yosun tutmuş caminin taşları,
Soluklanmaya çalışır hüzün içerisinde.
Bu şehirde herşey kendini anlatır,
Derdim var hikayem var der gibi.
Anladım ayazından, rüzgarından,
Savurdun yaprakları efkarım gibi..

Aralık 2o1o ~Bayramın Ardından~