Gönlümden İbaret...!

Ey Gönlüm! Evvelin elinde! Bir kalbur bul şu geçmişimizi eleyecek.

Hadi Gönlüm! Bir kürek bul inatla geleceğe çekilecek.

Ya da bir yol bul hayata dirençle bağlanılacak.

Bizi batıldan ayıracak bir gerçek bul.

Yoksa bu sitem girdabı beraberinde bizi de yutacak.





Bir gün doğdu diye bir daha doğar mı sandın?

Ademi kovdurdu kemiğinden ibaret olanı, sende mi kandın?

Boş ver be asıl küreklere benim yaralı ceylanım.

O bizim olur mu sandın?

O ki bir mürekkepte bin yalan döktüren kadın,

Sen ona yetişebileceğini mi sandın?





Bir buse verip serinletir diye gövdemi yaktın da yaktın.

San ki merhem olacakmışçasına vücudumu yardın da yardın.

Karalar bağlatıp ağıtlar yaktırdın, beni ağlattın.

Ah be gönlüm o aşk'a sağır kulağıyla feryadımızı duyacağını mı sandın?

O ki dile bir dua ile girip günahla çıkarken.

Sen bunu meşk sanıp, tövbemizden mi caydın?






Boş ver, açıl enginlerden bir derya ya gönlüm.

Bizim gibi tutulmasın güneş kendi ışığından ibaret ay'a.

Gönlüm bende doğan sende batsın, kandırmasın kimseyi yalanıyla.

Yansımadan ibaret bir ışıkla, aydınlatmasın hiçbir çehreyi hazanıyla.

Girmeyelim hiçbir günaha günahımıza girildiği gibi gönlüm.

Çıkmayalım koskoca bir güneşin ardından haddini bilmez bir ay gibi nemlenmiş ufuğa.






Asıl küreklere gönlüm.

Önümüz kış, rotamız aşiyan.

Nedir ki şu kaybettiğimiz?

Sadece güneş yüzlü, yalancı bir asuman.

Asıl sen şimdi asıl küreklere gönlüm.

Koy ver gerisini,

Çünkü aslı şeytan, sonu hüsran yazılmış bir ferman onun ki si.

Gönlüm, sen koy ver gerisini.