Gönül Evime Düştü Kor Aşk-ı Şehir'de

//-ve şimdi yasak hayaline dalmak aşk-ı şehirde-//

kaybettiğim umutlarla dolu yaşamım
-ellerinde, gelecek vaad eden mutluluk-

hazan bulutları dolandı gökyüzünde bu sabah
oysa mevsim ilkbahar değil miydi?
neydi bu serinlik, neydi fırtınalı yağmura neden olan?

bir vedayla ıslandı
gönül evimin panjurları
bugün
solacak gibi çiçeklerim
bilmem kaçıncı günü ayrılığın
bu gün

gönlümün pencerelerine damladı yağmur
usul usul süzüldü yüreğime
daha çok yaktı kalp yaramı
daha çok hatırlattı seni bana
daha çok tutuştu su'yla gönül yangınları

b/aktı yüreğime yağan yağmurlar usulca
gözlerimde doğdu gidişinle,
engel olamadım,
kutladım gidişini
ardında bıraktığım gözyaşlarımla

sen, esmer bir bebek gibiydin doğarken yüreğimde
en büyük şefkatle sevdim seni
en temiz duygularla besledim yüreğini
üşüme diye
ilmek ilmek işledim kalbinin hırkasını
sımsıkı sarmaladım seni
günün birinde biri almasın diye

//-lakin gittin u/mutsuzluğu bırakarak gözlerime
bekliyorum, kimse değmesin masum gözlerine-//

ve bekliyorum hala geleceğin günü
bekliyorum
perişan olan benliğimi seninle yenilemeyi
bekliyorum
gözlerinde bir vedanın geride kalacağı günü
bekliyorum
ellerimde solan çiçeklerle bana geleceğin günü
bekliyorum çaresizce...

s/onsuzluk kor düşürdü dudaklarından gönül evime
son buseydi yanağında taşıdığın
ve şimdi yasak hayaline dalmak yeniden aşk-ı şehirde