Gönül Yol Vermiş Zamana

Yokluğumuz yokluğumuzdu
ve emanetiydi gün
Birbirimizdeki kendimize
Gözlerimizi kapasak
Kendine iyi bakardı zaman
ve aynı kalırdı birşeyler

Oysa şimdi
Küslük suskusu yer etmiş
Mavinin beyaz kanatlarına
ve güneşin utangaç kızıllığına

Sokak lambaları
Dar ağacı
Kaldırımları sehpa olmuş
Kentimin
Gölgeleri büyümüş binaların
ve küçülmüş insan

Ah! Hazan mevsimim
Tamahkar sevişlerden
Hayâ eder olmuş şiirselliğin

Göz yanılmış boyalı bakışlara
Gönül yol vermiş zamana

Beyhude artık sözler
Söyleme bir şey
Çöz zincirlerini hayallerimin
Bak! Kuşlarım çağırıyor
Gideyim
Göç mevsimidir
Yapraklarımı peşine takan
Yakındır ağaçlarımın gelin olması
ve gözyaşlarımın kirpiklerimde donması...