Gözlerimin İçine Bakma Çocuk

Güneşleri çaldık yarınından
Sultan sandık kendimizi
Ayak bastığımız toprağı unutup hayat bizim sandık
Nefis tahtına kuruldukça kudurduk
miras bıraktık sevinci güvencesi alınmış yarınları
Birkaç günlük yaşamı sandık bin yıl
Ölümü ıskalayan ölümsüzlüğe yazamadık insanlığı
Benlik çekiçleriyle vurdukça kanattık kader yazgımızı

Söz düştü de kalem düşüremedik
Alacaklarımıza hırslanıp kurşunladık
Al ile buladık aklayamadık kirli beyazı
Kıskandık bedenimizde büyüttüğümüz fideleri
Bir verdik bin aldık kuruttuk çiçekleri
Nesilden nesile aktardık utanmazlığı

Utanıyorum çocuk bakma derin derin
Soruların keskin kılıç
Gözlerim düşüyor cevap veremiyor dilim
Küçüldükçe küçülüyorum karşında

Gözlerimin derinliğine bakma çocuk
Utanıyorum kendimden
Hangi su hangi sabun arıtacak söyle
İnsanlığın karasıyla kirlendikçe kirleniyor
Ölüm sarkaçlı bakışın toplarken mavi yıldızları
Utanıyor yüreğimin kiri yüzüne baktıkça

Görkemli masaların gölgesinde kaldı açlık
Ben bilirim namlusunu alnına dayayarak
Zehir ettik sokak oyunları

Bakma gözlerime derin derin çocuk
Her bakışın kırık bir ayna
Acıtır içimi gözlerin kalır rüzgarımda
Islanır yüzüm kan kızılı yaşlarınla
Sorun sorum oldu olmadı duyan
Tiner kokulu yaşdaşların suçlusu kim

Yüklenmesin üç kuruş bir lokma hesabı
Koşturmasın sokakları
Tekme tokat baba korkusu elinde simit tepsili çocuk
Satılık olur mu teninden kopan can öz
Yoksulluğun ahlaksızlığıyla işlenmiş gelinlik küçük bedenlerde

Haklısın sabahsız gecelerin çocuğu
Seninle yeşerecek bahar olacak gelecek
Töre terör savaşlarda neden erir insanlık

Gözlerini kısarak bakma çocuk
Bakışınla düşer önüme binlerce fer
Sorar her biri
Çelik çomak tutacak elimde tüfeğin işi ne
Elimde bomba yüreğimden gözlerimi uzaklaştırdınız
Kuruttunuz yüzdürdüğün kağıt yelkenli suları
Topaca ip diye çocukluğumu sarıp kobay yaptınız
Kestiğiniz güneşimi mey yapıp
Çizdiğiniz karanlığıma hayal kadehimi kaldırıp
İhanetin pimini bakışımda çekip
Kaç kez gömdürdünüz ölümleri

Kokla insanlık kokla kan kokulu ten çiçeğini
Şimdi onlar senin eserin
Umut tarlalarında her biri mayın gülü
Savaş çığlıklarında çocuklar asker şimdi
Gündüzlere dargın gülüşüyle
Savaş meydanlarında arar bilyelerini

Yağdırma bakışlarını çocuk
Kaçarcasına utanırım sitemkarından
Cevapsız sorularınla ahın düşer zamana
Sürüklendikçe sürüklenir çağlar boyu
Gözyaşında erir hecelerini bile unutmuş hak hukuk

Karanlık korkuyu delmek için
Beyaz düşlere dalmak için çaldık rüyaları
Mor halkalarla süsledik ay şavklı suları
Neonlu rakamlı paranın kölesi olduk
Bir bina için yıktık bin yıllık ağacın gövdesini

Avuçlarından kaydı umudun,yakalayamadık
Tozlu rüzgarlara savurduk yalan avunmaları
Engebeli yollara sürdük sizleri
Yaktığımız hak küllerinden diktik büstünüzü
Çocuk hakları demokrasi diye gerindikçe gerindik
Sararttık geleceğinizi

Sağlıklı yaşam dedik yaktık ormanları
Zırhını delercesine depoladık hormonları
Çiçek tozunu rüzgara savurup
Şekerden bal özü deyip kandırdık arıları

Dudakları kuruturcasına
Yaktık dünyanın çırasını
Utanmadan sorduk
Küresel ısınmanın çözüm projesini

İlk şiir gibi gün yüzün düşse de hayatıma
Tezgahında umut örerken göz yaşların
Konuşur gerçekler
Gerçek yüzümü görürüm masum yüzünde
Başını eğme çocuk
Asıl başını eğecek bizleriz

Çelik kepçeli nitelikli ağızlarda meze olmuş istekler
Yaşamın doyumsuzluğunda
Kaşıklanan hayatlarla şişmiş göbekler
Arada bir göz süzer rolün başrol olsa da
Çürümeye yüz tutmuş paslı sözlerle anılır yaşamın

Aşkta vefa can bedenimi terk etse de
Gaflet uykulara yumsa da gözlerim
Elem şurubun gırtlağımı yaksa da
Gözlerinle diktiğin soruların deler yüreğimi
Kekeler sözlerim seni sana anlatamam

Utanç duvarımı yıkıyor enkaz göz yaşlarım
Duydukça insanlığımdan utanıyorum
Unutturulmak istenircesine sarılıyor gece örtüsüne
Hakkının yanı sıra bedenine yapılan tecavüzler

Sessizliğime sarılan sorgularım isyanda
Özür diliyorum senden çarenin çaresizliğindeyim
Gözlerimin içine bakma çocuk
Taşlara dönmüş yüreklerde asıl cevabın

NURTEN TARIM