Gözlerin...

Tüm gece izledim gökyüzünü.
Dinle dediğin şarkının eşliğinde
Aynı yerde aradım yüzünü.
Bekledim bakışlarının gelmesini.
Yansımalar arasında gördüm yanılgını.
Bir an...
Geldin sandım.
Yine yoktun.

Bak bir gece daha geçti.
Sorgulamamadığım saatlerin sabahındayım şimdi.
Kimle nerede olduğunun bir önemi yok inan.
Bilirim bunu sormaya hakkım da yok.
Bilmek istediğim tek şey.
Bir an sadece bir tek an
Geçtim mi aklının köşesinden?
Bir an anımsadın mı yüzümü?
Şimdi nerede ne yapıyor dedin mi?
Yine üşüyor mu, soğuk mu elleri diye düşündün mü?
Ağladığımı hissettin mi kalbinde?

Nereye gidiyorum böyle?
Tanıyamıyorum kendimi.
Hükmedemiyorum benliğime.
Ne engel olabiliyorum,
Ne de değiştirebiliyorum gidişatı.
Böyle gitmemeli bu düzen...

Adımlar atılmalı.
Sonuçları ne olursa olsun.
İnan katlanması daha kolay olur herşey.
Muammadır insanı yiyip bitiren.

Çok denedim ben.
Çok vazgeçtim.
Yıkıp geçtim ne varsa sana dair.
Olmadı...
Sen bozdun.
Gözlerin bozdu.
Yine baktın yüzüme.
Masum ruhunla.
Geri getirdin tüm hayallerimi.

İmkansızlık mıdır insanı tutan?
Kim bilir?
Ulaşılamayacak olman mı beni sana çeken?
Neydi hiç beklenmedik bir anda bizi birbirimize çeken?

Farkındayım...
Sadece soruyorum yine.
Cevapsız sorularımı.
Sen cevapla diye.
Nereden bileceksin de cevaplayacaksın ki artık.
Birbirimizden kaçtığımız sürece
Daha da çıkmazlara sürüklerken aramızdaki bağı.

İyisi mi sen bak yine bana.
Alırım tüm cevaplarımı emin ol.
Ama sadece bak.
Kaçırma gözlerini.
Karşımda öylece dururken bakma boşluklara
Dalma uzaklara.
Bunu bari çok görme.
Mahrum etme beni gözlerinin haykırışlarından.
Uzun uzun bak.
Böyle anlaşırız belki de...