G/özünüz Ay/dı/n Söndü/m

"küstüm çiçeği gibi"

değil di zinhar

ne

kana kana içildi hiç

sevda sebil pınarından

bir yudum

ne de

ol şifa niyetine

dokunmadı hiç bir sevdiği

en çok arzuladığı gibi

sonsuza dek

küçümen bir iz bırakacak

kâinatı yutmuş yüreğine

narına yanmaktan tükenirken hep

o hiç bıkmadı

her sunak'ta gönüllü kanamaktan

her yeni canan'a

kozadayken ipeksi umudu

ahhhh

hep te arsız

her defasında

bir beşerî adem

toplamda mutlu

bir yusufcuk olmak,

bir yudum ömürlük sevgi

tadabilmekti

bağışlanmaz büyük suçu

minicik yüreğinde ki

arzuladığı

düşlediğibiraşkla

sevilmemişgörülmemiş

kadribilinmemiş

yorğunluk

biriktibiriktibirikti

tonlarca oldu

kök saldı bıkkınlık

kronikleşti

tam demiydi çaresizliğin

"sevmeden yaşamama"nın

hükmü ve vadesi bitti

küserek

yineyeniyeniden

bir sev/me ihtimaline

rengi solmuş kanatlarına

astı ağır hükmünü

yaftasını çaktı

zif/iri ve ıssız boşluğa,

kar/an/lıkların

ve dolunayın mormeneviş ışıkları da

söndü

son gözyaşları çiçeğe düşünce

demir aldı hüzün dolu geceden aşk;

bir daha

günü aymayacak sabahlara,

dağıldı hücreleri

ağır kederden

kanatlarının tozu yayıldı

kapkara gecenin

kara delik gibi yutan koynunda

up-uzuuuun küstü,

o soylu

o erdemli

"sevilmeden sevmek,

kendi salaklığı"na....

07:Haziran:2019