Gülce

Nazlı yarin elinde bir demet gül olsaydım
Aşkla tutsaydı beni ve ben hiç solmasaydım
Zemheri de vursaydı, mevsimler de geçseydi
Ar edip, gonca açıp, miski amber koksaydım...

Nevbaharda ötüşen bülbüle özlem salıp
Güneş ve suya hasret, bir de topraksız kalıp
Üşüyüp de donsaydım kış hayaline dalıp
Naif dokunuşuyla yeniden can bulsaydım...

Gönlümü ona versem dikenlerim çıkmadan
Öpse goncalarımdan, sonsuza dek bıkmadan
Ruhuna değip değip, usulca çaktırmadan
Efkarlı bir nidayla, gülce ona kansaydım...