Gülen Az Ağlayan Çok

Matem serilir gökyüzünden yeryüzüne doğru,
Şafağın olmadığı, aydınlığın karasında.
Heceler karışır kelimeler arasında,
Cümleler kayıp ve yorgun.
Noktalar virgül misali,
Yeni başlangıçlar getirirken,
Bitmiş bir öykünün yeniden yazılışı gibi,
Hüsranın ve üzüntünün eseri dikilir.
Dünyanın merkezinden çevresine doğru.

Yeni ay doğar mı bilinmez,
Dolunay gelir mi bilinmez,
Sere serpe yağmur damlarken mateme ,
Karanlık bir girdap gibi içine çekiyor.
Tüm geçmişi, geleceği.
Tüm kaybettiklerimizi ve kaybedeceğimiz herkesi,

Mavi düşlerin yok oluşunda başlayan kabuslar,
Solan gül yaprağındaki kuruluk ve ölüm ,
Ne zaman son bulur ya da başlangıçlar tekrar yazılır.
Bilinmez asla,
Bilinmezlerin öyküsünde yitik bir kahraman,
Karanlığın esaretinde bir köle gibi çırpınırken,
Neden, niçin, niye diye sorarken, hayatın penceresine,
Açılmaz kapılar, çekilir tüm perdeler.

Miras kalmış hazine gibi,
Hem hüzünlü hem de umut dolu,
Bir tarafta ölüm bir tarafta sevinç,
Gülen az ağlayan çok,
Matem melodisinin tınısı,
Çınlatırken kulakları,
Gülen az ağlayan çok.