Güllerin Yurduna Doğru - 1 -

gidiyorsun
bir eski denizde gemiler gidiyor
sen gidiyorsun

hüsranım yazgısında söylemez karanlığın kudretini geceye
aydınlık kefaret öderken yalnızlık uğruna
ben müebbet günlerin hasretinde tek
bütün yeminlerimi bozuyorum hışmında
şimdi ölüm azrail bahçesinde leş kargalarına kalmış
vasiyetler ardı ardına yırtılır
gidersin oysa sen
bir eski kentte evler yıkılır apansız
sen hiç bilmezsin önceden

kucağında çocuk kadar masumdur aşk
kan kızlında bir gül misali dikensiz
kayıtsız zamanlara gidiyoruz hoyrat
ne yana baksan dağ ne yana baksan dert
bir o kadar vebali dünyanın korkak
ve hışmında aldırmıyor insan son vakte
şimdi yalnızlığın tanımı yeniden yapılır
bütün ezberleri bozan annelerin yavrularında
ben bir damla süte hasretim
içinde fırtınası orkestraların
yanan yangında çıplak
gidiyoruz yine güller yurduna doğru
bir yanımız yakın bir yanımız uzak

ah ki ne ahlara gebe bir ölümün beklentisindesin
neyi varsa tüketiyor ilahlar
ardında kelimesini inzal eden bir adam
kadınlığından utanmamış bir umutlu kadınla beraber
hep aynı aşta ayrılık şarkıları çalıyor
sen gidiyorsun birden
uzakların makamında bir ses
için ürperirken gece
karanlığın koynuna girmişse yıldızlar bana ne
bana ne bahar yeşili gözlerine sermişse çılgın
ve son deminde saçların rüzgara meydan okumuş
sen de gideceksen git diyor
eski bir kitapta şiirler yırtılıyor
kafiyeler bilinmiyor

bütün hicran sözlerinin üzerine ant içen bir şafak
ve yazgısında demlenen çayımın zehirinde keyfim gibi
ah esaretinde munzurdasın şimdi
bir yanında bombası patlamamış kıyameti kainatın
bir yanında şirki aşkın kadın ve erkek
gidenler hep önceden bilinir
önceden bilinir sevda
kucağında bir yetim kadar kutsal
ve bir o kadar çıplak gidiyorum buyruğuna
ne gelen anlar ne giden
hışmında sefaletini ödetirken ruhum
idam dedikleri ne ki
bitmez başlamazken yolculuğun
ve yine sen ve ben
işte kadehlerde deli vakitler dolusu akıllı bir aşk
yoksulluğunu süleymana öğretiyor
zenginliğinde tutsak

gidiyorsun
bir ömürde bin ölüm gidiyor
sen bilmiyorsun