Gülücük Bahçesi

elinin tersiyle
vurabilmek darağacına...

korkardım önceleri,
ölüm bir prensesti
bense yedi cücesi
bu sebepten
doladım boynuma.

bensiz açmaz sanmıştım çiçekler
yedi veren mesela;
niye bensiz açsın ki
çiçekler?
ben olmasam da
koku verecekler mi?
verecekler...

anladım erkenden
boynumda som altından kolye iken
fırlattıktan sonra bir köşeye
kör bir yılan oldu
yalnız köşesinde adeta...

şimdi çiçekler
yüzüme farklı farklı gülecekler...