Gülümserdik

gülümserdik

annesinden saklı sokağa çıkmış
oyun arkadaşını bulmuş çocuk gibi


az garip, az hüzünlüydük
şairliğe özendik
şiire bezendik
ben yazardım
sen okurdun
neden severki insan, görmeden
sormadık
sormaya gerek duymadık
sadece vardık
zamanı unutur
gülümserdik


hiç mektup yazmadığı
mektup arkadaşıyla
dans eder gibi
yazıp iki satır
hatta yazmadan bile

gülümserdik

indirip aşkın peçesini
mahrem çok derdik
aşk için yola çıkıp da
aşk için yoldan çıkmayanlara el sallar

gülümserdik




boş anı çok,
hoş anı az
angarya günlerde
hayat durmazdı
biz dururduk
bakardık kim var kim yok
hiç uslanmadı içimizdeki haşarı çocuk
bez bebeğimiz yanarken bile

gülümserdik

ne cam kaldı kırılmadık
ne de dal
oysa topumuz da yoktu bahçemiz de
özgürdük hayal kuracak kadar
değişken dünyamızda
değişmeyenlere inat
geçip gökkuşağının altından
geçemeyenlere

gülümserdik