Gülüşü Pek Güzeldi Hiç Unutmam

Gülüşü güzeldi,
Dudaklarına inceden serilmiş kırmızı bir tutam ruj
Ve tenine serpiştirilmiş amber kokusuyla,
Gözleriyle,
Rimeli taze kirpiklerini kırpıştırarak
Pek ala layıkıyla sevişebilirdi de,
Vişne suyuna karıştırılmış vodka gibi olabilirdik onunla,
Hatta Küba pürosu gibi fiyakalı bir şekilde küllenebilirdik hayata...

Olmadı,
Olamadı,
Ama olabilirdik mesela.
Pek mümkündü,
İhtimali vardı en azından,
Olsalığın 7 milyarda biriydi kendisi,
Birden çıkmıştı karşıma...

Hani ben olsam,
En çirkininden makyaj yapardım suratıma,
En rüküş halimle kafa tutardım olabildiğince tabiata...

Kederlenmek te lazım,
Gözyaşlarımı yağmurlar yarıştırır,
Aykırı takılırdım hayata,
Haykırırdım şöyle yüzümü çevirerek kalabalığa;
"-Benim ben! Ben!
Ben ki aranızda bir yalnız obje,
Bu dünya sahte, siz gibi kahpe..!"

Gözyaşlarımı aseton niyetine akıtırdım,
Belki silinirdi tırnak aralarıma sinen,
Zamanında O'nun için sürülen onca renksiz öje...


Ama demezdim öyle,
Suskun kalırdım bir süre,
Sürerdim cesedimi,
Sürüklerdim en yakın ölüme,
Geçer giderdim ardıma bile bakmadan...

Geleceğim olmazdı,
Geleceğim sana umudunu taşımazdım artık,
Gideceğin tutmazdı seninde, her geldiğimde...


Ama yine de, unutması zor oluyor;
Gülüşü pek güzeldi,
Fırtınılı bir denizden miras kalmış dalgalı saçları
Upuzun çetrefilsiz bir yol gibi düzleştirilmişti,
Bir nokta rimel düşmüştü alt göz kapağına,
Çay içtiği bardakta öksüz birakılmış bir kırmızılık kalmıştı...

Çay bitmişti,
O gitmişti,
Zaten hiç gelmemişti de.

Ama yine de buluşabilirdik pek ala,
Kim bilir belki ummadığımız bir anda,
Unutup unutulduğumuzda,
Başka bir zamanda,
Başka bir mekanda,
Yeni bir aşkla...

Ama zannetmiyorum,
Öleli çok oldu Pollyanna,
Yazık, gerçekden yazık oldu
Doğrusu pek üzüldüm merhumeye,
İyiliği çok dokunmuştu zamanında...

Hatta demiştim ben ona;
"Boşuna çabalayıp durma,
Olmayacak, olamaz, mümkün değil!

O bir hiçti, hiç kaldı, hiçlendi zamanla..."