Gün Gibidir Hayat

Ben , hayatı Gün’e benzetirim.

Ne bir saniye uzun , ne de bir saniye kısa

Biraz düşünün.

Sabahın ilk ışıklarında doğan gün .

Saf, yumuşak bir kucaklaşmayla.

Yükselir yavaş yavaş

Dağların , tepelerin , ovaların

Ağaçların üzerinden .

Eriştiğinde doruğa

Artık tamamlamıştır doğuşunu.

Gün ve Doğa bakışır bir an

Sonra ...

Gün’ün sıcaklığı akar yavaş yavaş

Doğa’nın yüreğine.

Filizlenir ölümsüz aşk tutkusu.

Kor olur Gün’ün ateşi

Doğa’nın yüreğinde.

Onunla bütünleşir toprak ,

Çiçekler, ağaçlar, insanlar

Şahittir bu tutkuya .

Kısaca …

Doğa , aşık olmuştur Gün’e.

Saatler birbirini kovalar,

Sonra saniyeler geçer geri sayıma.

Gün , Doğaya veda eder sessizce.

Geldiği gibi vakur ve sakin bir tavırla

Süzülür aralarından

Dağların , tepelerin , ağaçların.

Dallara tüneyen kuşlar,

Onu uğurlamak için yükselirler göklere

Gün batımı zamanı gelmiştir artık.

Büker çiçekler boynunu,

Doğa sevgilisinin ardından

Sessizliğe gömülür.

Uzaklardan

Duyulur bir guguk kuşunun hıçkırığı.

Gün son defa bakar sevgilisine,

Ve gömer kendini karanlıklara.

Hayat da böyle değil midir?

Ya bizler...

Nice sevgililer gün batımı gibi

Zamansız ayrılırlar birbirinden .

Dostlar…

Bence hayat da gün gibidir…

Zamanı şaşırmaz bir an.

Sessiz ve sorgusuz doğar ve batar.