Gün Kanamaları

ellerim
çizdiği mesafelerle vardığım darlı akşam

ellerim ki
boşluğun sahrasını küçük kımıldanışlarla
bir güne ölen..


dudaklarımda
iğneli ve iğdeli zaman
ayaklarımda teri gövdelerin
buğulandırıp gölgemi uyur susuzluğun çanaklarında..
çığırtkan umutların ağır sözcükleri yudumlarken dünyayı
şakaklarıma duraksar
üzüm tanesi..


sellerden geliyorum
vadilerden ve kemiğime işli yaşların
kürek sesinden..
deli rüzgarın kapılara dayanması
yalnızlığın uslanmaz kanatları
küle vuran..
aşk ki,
saçları uzun yağmurda kokan
cebimde parmakuçlarım
tenimde kuşun nakışı değişirken
aklım çıldırıyor..

-bilmediğim iklimlere güneş mi doğuyor-

ama şimdi
andıkça bir masalı çoğalamıyor
yüzü yok/
sesi yok/
penceresiz selam
sabrın toprağı..


velhasıl
koşabildiğin kadar mavidir/
kızıldır,siyahtır/
koşabildiğin kadar ama
mutlaka bir konuğu olur
gözkapaklarımızın..
gövdem takviminden düştüğünde
tutunabileceğim kadar
ayaz’ım..
aşk mı notlara karışmış tanı
gün kanamaları..


keşke
Hilal in gölgesine vuran kayalara
mavi kalemle yazabilseydim iki satır
yazabilseydim
susan bir medeniyet uyanacaktı
nadide çiçekler/
kandiller..

adı olmazsa bir düş’ün yaşanır mı
güller ve leylaklar..

....