Gün/ahım Başımdan Aşkın

"dağların zirvesinden gelen yaşam k/alıntıları
düşüncemi bir iskelete çeviriyor dünyadan bozma kalıplar..."

dumanı üstünde zirvelerin öyle ki
taşlama yapıyor yüce kayalıklar birbirine
benim değil bu söylemler, hep dağların iddiası
karmaşaya meydan okuyor, güneşe komşu ahalisi

diz çökmüş ruhum, uyutmuyor gün/ahların ağrısı
bir şiirle dinecek gibi değil, gittikçe artıyor meçhullerin sayısı
tanrıya adak diye sunulmuş çocukların ölümle sonuçlanan savaşı
uyutmuyor ülkelerin toprak sevdası

bekleme süresi dolmuş umutların
kaskatı kesilmiş taşın ruhu
oysa dağlardan yuvarlanırdı çocukken
şarkılar mırıldanırdı geçmiş yaşamlardan

bugün de karanlığı bağladı dünya şal niyetine
bugün de yetim kaldı çocuklar

beni sormayın gün/ahım başımdan aşkın
keder, düşünceme et giydirmek gibi bir şey
ne yemeği pişer ne suyu içilir
ruhuma yabancı bütün söylemler

bir dili olmalı dumanlı dağların
içinde ruhların dolaştığı taştan binaların
bir fincan kahve içmeye gelmiştik biz aslında
yatıya kaldık boylu boyunca

uzadı gittikçe mısralar
yine de kısılmadı düşmanlığın nefesi
kötülük fizik tedaviye gitmiş meğer
beli dünyadan daha sağlam
olmuyor işte
olmuyor bir türlü

eller semaya beyler
engin dağlar yeniden şarkı söylemek ister
bulutlar ıslak bir amin bekler
ve insanlık
adam gibi yaşlanmayı