Günbatımı

Benim bir sevgilim vardı
Yüreğinde ezgisi eski zamanların
Şimdiki yaşamı,
Loş ışıklarda gün batımını aramak
Yüreğinden alınmış onca hayat
Ve davalarda
Rezilliğini yaşamış idam sehpalarının

Kemalizmin ölesiye tutkunuydu
Yaşamının başkaca bir değeri yoktu
Her şeyden öte insan olmayı seviyordu
Çevresinde varken
O kadar insanlıktan dışlanmışlıkların

Bir sevgilim vardı
Hayatı bulmuştum sonunda onunla
Anlam kazanmıştı bilemediğim yanları
Yaşamının varlığıyla
İşkencelerden geçen bir nesilden geliyordu
Ardı sıra getirmişti yanında kokusunu zindanların

Acı çekmişti bu yüzden tutkuluydu
Ama acıları yaşasa da hala umutluydu
Dava adamı nasıl diye tarif edilirse oydu
Üzerinde sinmişliğiyle bütün var oluşların

Bir sevgilim vardı sevmiştim ölesiye
Oda sevmişti zamanında yaşamı böylesine
Şimdi terk edilmişlikler yaşamında iki yoksun
İdam sehpasına tekme vuran kaderin
Bir garip yolcusuyuz

Bir ulus bıraktılar bizden öncekiler geriye
Geride yıkımı ruhların çokca aldanmışlığı
Zannedilir ki yaşam sürüyor her beden,
Güneş doğuyor her coğrafyada
Oysaki özgürlüğe kadar bütün yaşamlar
Ve kardeşin, kardeşi tanıdığı ana kadarki tüm hayatlar
Ve dahi gün ışıkları gerçek medeniyeti buluncaya kadar
Yaşamımızdır, günbatımı