Günce

gelirim,
ay’ın kırmızı yapraklı bacağı
dem damlacağın ışıklı parçasıyla mürekkepleştiğinde...



yağmurlu tepelerden
bir ıslık gürültüsüyle nehirleşir
derinliğin uykusu..
çadırlı perdelere rengini geçen
ısınmış boşluğun basamak hıçkırığı ses
sade harmanıyla süzülür ellerime
çağırırım çığlık ve kısık karanlığı göğüme
görünür kuşlar
toprak ve
telaşta..



ikindi kır’larının sarı haşırlığında
dinlenirken bir günü daha
sessizca ağ ören han’da
şiirsiz yaşayamam ben



gölgemin ıslak dağlı lalesiyle
fırtına kayıklarına koşan rüzgar
usulca düşünce geceden
yanık sulardan
Ve
hüznün ğüğümünden
sağarım şehri..
değişirim herşey gibi ben de
içimin tarlasına
ki oyuğunda sevimli duvar/
takvimlerin giz şakağı/
şiirsiz yaşayamam ben


özlerim
gözlerimin nakışlı buğusunda
ağaç gölgeli bozkırları
çatılara inen kuşları
baharlı bir kış
güncesiyle

.....