Gündoğmaz Sokaklar

Yoktan yere vurulmuştu masumluğum anne,
Yoktan...
Bir köpek karanlığı vardı içimde,
Ve şehir düşmüştü çoktan...

Sevdasızdım...

Hiç bir öznenin cümledeki yerini görmeden,
Tümceler kurup,
Sevdalanmıştım...
Zifirinde ölmeden,
Gözlerinin siyahında bir kıza bölerken yüreğimi,
Yakalanmış...
Şehir çoktan düşmüş anne!
Ve ben, cerenleri ağladığında ölür sanmıştım...

Sevdasızdım...

İçimde biriktirdiğim yağmurlardı sensizliğim.
İçimde bir gece yarısı!
Acısı tam şuramda,
Kör bir bıçak yarası...
Tam şuram anne, tam şuram:
Göğsüm tahtasıyla, boynum arası...

Nefessizdim...

Yoktan yere vurulmuştu mağrurluğum,
Yoktan...
Bir köpek karanlığı vardı içimde,
Ve şehir düşmüştü çoktan...

Çocukluğum;
Sualsiz sorgularla yargılanmış...
İçimde bir neşteran!
"Bundan daha büyük sancı var mı?" deyişlerim,
Dilimde kalmış...
Bir kere kırılmaya görsün umut anne!
Meğer, neşter yarasından büyük sancılarda varmış...

Varmış ya annem, varmış...
Umudu gamze gamze doldurmak varmış koynuna,
Koşaradım çalmak geceden yıldızları...
Ve ölmek varmış anne;
Yaralı bir ceylanın lehçesinde kanatırken sızıları...

Gel gör şimdi,
"Gündoğmaz" dediğin sokaklar bile üşümüş bende.
Sol yanım üşümüş...
Gecem sessiz,
Bense "sensizim" anne!
Şehrim, çoktan düşmüş...

Şimdi avutulmuş kelimelerle ıslanmasın diye yüreğin,
Sevdalı tümceler bırakıyorum sana...
Bensiz kalmak niye?
Sev küçük bir kız çocuğunu,
Sev!
Ben diye...

Çünkü; göğsüm hala nefessiz...
Çünkü ben hala sensizim anne..!