Gündüze Yürüyen Kadın

Bursa?nın dar sokaklarından geçiyordu gece
boğuk sesli bir kadının şarkısını dinleyerek
kaldırımlar lambalardan sızan ışıkla sarhoş


kar kuytularda soğuğa sarılmış
uyuyordu

ve evler?
evler?

huzura saf durmuş besmelede
bir kadının günahı dahhak misali omuzlarında

korkuları gecikmişti
adımlarına
adım
adım
adımlarına

hayata savunduğu hayalleri yara almış
hınç mı
hırs mı

bilinmez
bilinmez


ökçelerindan şehre bomba gibi yağıyordu
gözlerinde
nefretin de
aşkın da
denenmişliği geceliyor


dağınık saçları rüzgara isyan
tanrı kaç kez denemişti onu

kim bilir
kaç kez
anlayışla karşılayıp

her defasında
her defasında

bir çocuksu hercailikle yaşamaya devam etmişti

şimdi de
çok farklı değildi

kuytularda kaybolurken yaşamı
geceyi hayalleriyle
nokta nokta işleyip

bir nokta gündüze yürüyecekti...
yürüyecekti?