Gündüzü Aralasaydık

Öyle çok ki
Öyle el
Öyle elalem, bu karanlığın dili

İçsen
Bitmiyor gece, her kadehe zifir tortular birikirken
Ve ölürken içinde sen

Miadı dolmuş kelimeler düşerken
Dudakları hasret çürüğü, dalında kalmış kozalak misali
Yanıyorken o gözlerine sürdüğün uzak, sürmeleyip içimden öyküyü

Yetim cümleler silinirken
O son şiirden
Ne yazdım bilemedim, gece körüydüm oysa

Kalem düştü ya da
Ya da dimağım kurudu, o susuzlukta

Yağsaydı keşke yağmur
Yeniden patlasaydı o tomurcuk dokuz milimetre kalibre çapında
Şehir uyansaydı gürültüyle
Eyvah !

Eyvah ki
Ağlasaydı kuş vızıltıları
Kursaklarında yalın bir acı, buğday tanelerini düşürmeden gagalarından

Gündüzü aralasaydık
O kirli perdeden, bedduayı atıp göcenin körüne
Kor yangınları tutuştursaydı ardımızda kalan ne varsa
Mavi olsaydı şehrin isleri ve
Yıkansaydı sığırcık kanatları

Secdeyi öğrenseydi
Kıblesiz zamanlar biriktirip tüm kızıl gözler
Abdestsiz yataylardı, eski bir seccadeye

Öyle çok ki
Öyle el
Öyle elalem, bu karanlığın dili

İçsen
Bitmiyor gece, her kadehe zifir tortular birikirken ...