Gündüzü Selamlarken

sessiz ve karanlık
sonunu göremediğim bir yoldayım
yapraklar rüzgarlarla kavga edişi beni korkutuyordu
yavaş yavaş adımlarla ilerliyordum
sadece iki adım ilerisini görebiliyor olmam çok kaygı vericiydi
dört adımda bir şimşek çakıyordu
şimşekler bir an bile olsa yolu aydınlatıyorlardı
hedefime çok uzak olmadığımı düşünüyordum
çünkü diğer fikirler bende derin bir boşluk yaratıyordu
adımlarımı zemine dokundurmaya devam ediyordum
şimşekler hiç gürültüsünü azaltmıyordu
gökten düşen su taneleri çoğalmaya başlamıştı
bu yolculuktan sıkılma gibi bir lüksüm yoktu
devam etmek zorundaydım ömrümün en uzun yolunu
çoğalan yağmur ve hızlanan rüzgar yaprakları dövüyorlardı
hayat yolumda devam ediyordum
kendi sessiz çığlıklarım beni ürkütüyordu
bağıran canlıların sesleri
yağmurun hafiflemesiyle
daha anlaşılır bir hal almıştı
düşüncelerimi etkisiz hale getiren o sesler
toprak zemine her adımımda
kurumuş ağaç parçacıklarını çıtırtılarını duyabiliyordum
yolculuğum boyunca yanımda birinin varlığını
hissetmek beni çok rahatlatırdı
ama bu yolda kimse yürüyemezdi
bu benim yolumdu
şimşek bir kere daha çaktığında
yer ve gök anlık bir ışık çağlayanına tanık oldu
şimşeğin anlık ışığının aydınlattığı bir cisim gördüm
benden yaklaşık dört adım zamanı uzaktaydı
koşarcasına ve korkarçasına adımlarıma devam ediyordum
yaklaşıyorum
yaklaşıyorum
yaklaşıyorum
ikinci şimşekte çakmak üzere hazır bekliyor
bir adım daha
ansızın bir ışık seli yüzüme çarpıyor
karanlığın yorğunluğu üstümde
gündüzü selamlıyorum