Güne Böldüm Hüzünlerimi 3

perşembe iki otuz

sahte düşlerimle kurduğum her yalana
ekledim kendimden bir parça (daha)

o
sendin

kafama dayadığım umutsuzluk dolu mermi
ağlayıverdi
görünce iç/indekileri

o
bendim


kırık dökük bir hatıra
yakar kavurur beni
ne gülebilirim
ne de kendimi bilirim
yıkılan geçmişimin silmesinde

zaman kaçkını umutlarımın
firar ettiği her sen düşüncesi
yakalar beni
takarlar ellerime
bir kelepçenin düşünmesini
taburenin ayaklarımın altından kaymasını diler
yorgunluk savcısı
ama sorgulamaz nefesimi

gecenin bir körü daralınca ciğerlerim
elime düşen her karanfil topraktadır artık

onu atan
sendin

ve geceye bürünür umut
ve var olur akşamlarda sabah
zamana bir çalım daha atar boyut

onu atan
bendim