Güneş Koksun Yüzün

Kör-kara karanlığa giyindi hüzün
Şafaklara soyunan tahammül-üstü
Karanlıktan fışkırırken gölgem
Üstüme kapaklandı yarınım

Yarı cansız uzanmada
Yer kapan siluetimde
Yarının eksik görülmüş
Puslu hesabıdır, ödenen

Bin bir mum azdır, Ustam
Azdırmada güneşi pusuda
Güneş-üstü devinir durur
Aydınlıkları gebecil...

Puşta inat
Ve ille de kötüye inat
Güneş hep doğsun
Gündüz hep olsun

Aydınlığa selam dur,
Dön yüzünü güneşe,
Dön birden tam geriye
Gölgeni/Siluetini ötele

Damarların patlarcasına
Karanlığa söv
Bir daha
Hep daha

Güneş çalsın hüznün
Güneş koksun yüzün

Doğan yeni gün olsun,
Aydınlığa duyulan özlemde
Bir adım daha öne
Ve ille de hep ileriye

Güneş çalsın hüznün
Güneş koksun yüzün.



balaban Kent Şairleri.