Güneşe Bakar

Nedense benim pencerem hep güneşe bakar
Her sabah kederi ararım gülün gözyaşında
Uyarılarım zımba gibi gülün dikenlerine batar
İğne ararım samanlıkta ay ışığında

Mertliğe uzanan el mert olmalı
Ateşte yanmayacak
Sürünmeyecek suda
Un ufak yapacak taşı
Kır çiçeğinin güzelliğince temiz olacak
Yol gösterecek ufkun açılımında

Kötülüklerle savaşta hep iyimser oldum
Zamana zaman ekledim kendimden çalarak
Dostlarımın, yakınlarımın lehine sarplıklara köprü oldum
Ufkuna koşan kendimi kendimden çalarak

Sizin için vardım ben, sizin için varım halâ
Ellerim sabanın sapına yatkındır
Çok iyi bilirim çekiç tutmasını, tuğla dizmesini
Ben Ferhat'ın yüzlerce misli dağlar deldim
Kurşun çıkardım ben, çıkarmaz olsaydım
Çinko çıkardım, bakır çıkardım, altın çıkardım
Yirmi iki sene ölümle omuz omuza yaşadım

Artık yaşlandık merhabalar uzaklaştı benden
Aptalmışım da
Etrafımdakilerin bunca fırsatçı olduklarını anlamayacak kadar
Yine de küskün değilim kendime
Pişmanlık duymuyorum iyimserliğime
Nedense benim pencerem hep güneşe bakar
Her sabah kederi ararım gülün gözyaşında

Az ötede bülbül eşinin güzel gözlerine bir şarkı yakar

Ben kendimle yaşamayı bildiğimi bilmezler ki
Beni terk eden salaklar

Ben yalnız değilim.
Düşüncelerim var bir bölük, devamlı münakaşada aralarında
On tane el parmaklarım
Her birinin ayrı marifeti
İki gözüm baharın yeşilini çalmışlar hep genç olayım diye
Meşe gibi sağlam ayaklarım
Üstünde ağır bir cüssem her darbeden yıkılmayayım diye
Mertlik sabrın pehlivanıdır.
İnsanları sevmek benim anadan doğma huyum
Alın terimdir ekmeğim, suyum

Benim pencerem güneşe bakar