Güneş'le Ay'in Aşki / Gözlerimle Bulutlarin Hüznü /benim Aşkim

karanlık aldı beni bağrına
boğuyor beni adeta
korkuyorum karanlıkta yok oluyorum
bir el bekliyorum
benim toprak vücudum
tenimi ısıtacak birini arıyor
özlüyorum
ama kimi neyi bilmiyorum
bakıyorum hayal penceremden
dalıyorum uzaklara
ve anlıyorum ki ben sılamı özlüyorum
hayal penceremi aşıp
rüyalara dalıyorum
çıkıyorum dışarı
bardaktan boşalırcasına
damlalar çarpıyor suratıma
kirli çehrem temizleniyor biraz olsada
damlalar dile geliyor
dolanıyorlar etrafımda
o anda hayalin geliyor karşıma
bakıyorsun gözleriminn içine
bir zaman sonra kayboluyorsun
gözlerim hüzünleniyor
yağmur damlalarıyla beraber
pembe yanağımdan düşüyor
bir damla toprağa
sual ediyorum gözlerime:
''niçin ağlıyorsun ey gözlerim''
gözlerim hüzün içinde
''ağlıyorum çünkü ben hep bu anı bekliyorum''
birazcık şaşkın bir durumda
kalıyorum o anda
sonra bulutlara soruyorum
''ey pamuk bulutlar niçin ağlıyorsunuz''
bulutlar hiddetli bir şekilde şimşek çakıyor
''sevenler kavuşamıyor ona ağlıyoruz''
benim dilim lal olmuş bir şekilde bekliyorum
bir bakıyorum bulutların arasından gülen bir güneş parlıyor
soruyorum:
''ey parlakgüneş herkes ağlıyor sen neden gülüyorsun''
güneş yanıt veriyor:
''ben ay'a aşık oldum yıldızlar çocuklarımız
bir araya gelmesekte seviyoruzya
o yeter bizim gönlümüze''
ben öylece kalıyorum
anlıyorum ki
sevmek herzaman sevdiğinin yanında olabilmek değil
o olmadan bile onunla olabilmekmiş
uzunca düşünüyorum güneş doğru söylüyor
havaya bir bakıyorum
bulutlar artık ağlamıyor
sual ediyorum:
''artık neden ağlamıyorsunuz ey bulutlar''
sen gerceği anladınya o yeter bizim gönlümüze yeter
deyip gülüyorlar
bende gülüp geçiyorum
bir bakıyorum gözleriminiçi gülüyor
artık gözlerim ağlamıyor
ve anlıyorum ki
BEN GERÇEKTEN SEVİYORUM