Gurbet Yalnızlık Ve Sabır Üzerine

Onlarca yıl o uzak ülkelerdeki gurbet gecelerimde ben,
Sapkın gönül pusulalarımın gösterdiği,
Kararsız duyguların esaretinde bocaladım durdum.
Derleyip kardelen çiçeklerimden her gün bir demet,
Yolladım sevgiliye,firari güvercinlerden medet umdum.
Ne kadar bıraktıysam da hasret çağrılarımı,
Yaban ellerinin bulutlu dağlarına,deli akan sularına,
Ne bir tanı, ne bir cevap,ne de bir yankı alamadım..

Bilir gidenler..Ayrık otları yetişir vuslatın bahçelerinde,
Biter sadece ısırganlar,deve dikenleri,çalılar her yerlerinde,
Hissedilir baskısı hasretin,her daim en derinlerimizde,
Ölümün her gün teğet geçtiği,o uzak yaban ülkelerinde..

Titreşir duygularımız yabanda,tutsak ve ürkek,
Ceylan gibi seker gözlerimiz,mağrur ama ürkek,
Gün gelir,kopar,saçılır toprağa tüm ümitlerimiz,
Meyveye durmadan dökülen bahar tomurcukları misali..
Öylesine yağmalanmıştır ki,kursağımızdaki tüm heveslerimiz,
Kalmamıştır sevgilimize bile yazacak latif ve gizemli sözlerimiz..

Yine de Umuttan ümit kesilmez,derim ben.Tek çare,tek tesellidir..
Maddiyatın hakim olduğu ülkelerde umut fakirin tek besinidir..
Çöllerde kuma gizli tohumların yağmurla çiçek açtıkları gibi,
Sabırla beklemesini bilene,o yağmur ''işte geldim''diyebilir..
Ve umuttan ümit kesmeyenleri ödüllendirebilir...

Halâ yaşıyorsak,sağlıklı isek,bundan büyük bir şansı niye beklemeli?
Tanrı vergisi kapitalimizi aktivize etmeli,mücadeleye devam etmeli,
Oturup sürekli şikayet etmekle asla bir yere varamayacağımız,iyi bilinmeli...