Güz Yalnızlığı

poyraz esiyor

hava

buz kesiği

martıların gölgesi düşüyor

üskidar’a

üsküdar çok kalabalık

arayıp vurdu beni

güz güneşi

dudakları çatlatan

yalnızlık

üşütüyor daha çok

sis dalgası

denizin kokusu

rüzgarın acımasızlığı

ruhumu hançerliyor

yitirdiğim sevinçler

inliyor

salacak boyu

kız kulesi

deniz feneri

karşıda yarımada

bugün üsküdar

benimle ağlıyor

yeşil mavi sahil

ağaç ağaç caddeler

kaldırımlarla yürüyorum

dinlemekte güzel

hayattan sesleri

kendimi

sebep sonuç

olup bitenleri

düşünüyorum

gün boyu saatlerce

içinden çıkmak zor

çaresiz kalıyorum

iskeleye çıktı yolum

bir vapurun homurtusu

insan kalabalığı

güz soğuğu

durmak bilmez

canlılık

bense ölümcül yalnızlık

yol biter

üsküdar bitmez....

28.08.2018 / üsküdar