Hacizciler

bana kızmayın
rüzgarın örtüğü kapının ardında olduğunuzu
görmeme rağmen bir şey yapamadım
insan su içerken kendine dönüktür
dua ederken de öyledir uyurken de
ve olan bitenin
kayıtsız kalışını kutlar kendi eteklerinde
sonra borcuna karşılık icra olunur
kalbin içinde kalptir haciz edilen
gülümserim o dehşetli kırıklarımı toplarken
işe yarayan bir şey kalmasın ister icracı
sesinden daha büyük bir sesle buyurur
gereksiz incelik sıkar beni hadi git
kimin ağladığı duyulmaz o karmaşada
belki o
bel ki ben
bel ki de hayatı yoran ümit
rüzgarın örtüğü kapılarda özlem duyulmaz
bir korku bir yarım kalmışlık inanır kendi yoluna
ve herkes yönünü açar kaçarken içine
ne şarkılar kalmıştır ne de şiirler
duvara ilişmiş parmak izleri bırakır
kalbi yaralı hacizciler.