Hâlâ Islanıyorum

Gün geceye döndü ve burkuldu yürek
Işıkları sönerken şehrin kederlendim
Bu kentin uykusu ağırmış
Sen giderken öğrendim.

Zift gibi bir yalnızlıkla,
Kömür tozu gibi kara bir kedere
Yüzü koyun kapaklandım,
Duru sularda kirlenip
Çamurlu suda paklandım.

Vurasım yok sazın teline bile
Ben bu kadar uzağındayken dokunmanın
Eline bile.
Hangi düşün ardına düştüysem
O türküye tökezledim,
"Ay düşünce denize"
Suretini izledim.

Ben burada küle döndüm
Sen orada ele döndükçe
Sesime vurdum neşteri
Susmalarım dirildi
Sana "gitme" demenin
Belki kırk çeşidini
Ezberledim ama
Söyleyemedim.

Şimdi tüm vücudumu
Kan diye dolanan sabır
Boğulup her kılcalımda
Kendini can havliyle
Yüreğime atıyor.

Yürek sana atıyor
Yürek kana batıyor
Sen giderken yağan o yağmur
Beni hâlâ ıslatıyor...