Halim Duman

İçine saklandığın siyah elbiselerin gölgesi
Penceremin en ücra köşesinden dev bir ışık huzmesi gibi
Gecenin en kör anında tırmalarken gözlerimi
Güvendiğim dağlara kendimi salarım
Bir bakarım ki yaprak yaprak dökülmüş sözcükler avuçlarımın içinden
Ben ki kirpiklerinden dökülmüş bir damla sevdayım
Kendim tutuştum
Yangınımda yanarım

Halimi sorma
Dumanlı bir yaz gününde hiç doğmamış gibi
Sildim takvimlerden ağustosun ikisini
Yaşamak ne kadar zor ise o kadar denedi tanrı beni
Saçlarımı götürdü rüzgar önce
Sonra mutluluğumu çekti içimden
Tesellimi sisli yağmurların ardına sakladılar
Yorgun ve ıssızdım
Ortasında kalabalıkların
Yapayalnızdım

Yarın sorsalar ne kadar sevdin diye
Ben o yâre dünümü verdim derim
Yarınlarım zaten ona ait
Tanrı şahit
Onsuz yaşamak haram olsun
Yediğim lokmalar bir bir
Karanlıkta boğazıma dursun

Saçlarını salla şöyle bir yana
Anlarım belki
Ölmek neymiş yana yana