Handan-ı Hande

Fesleğen dikerler bahçeye sümbüllü köşk sahipleri,
Handan-ı hande olur dünya güzeli kızları bir peri.
Çiğdem yanakları al al yedirmişler onca şekeri şerbeti,
Bahçede koşuşurken solduruverirmiş ay siması çiçekleri.

O serpilip büyüdükçe boyun bükmüş mor menevşe,
Bütün süslü sanatlar naif kalmış nazenin teninde.
Aman ha düşmesin kadr-ı kıymet bilmeyenin eline,
Handan dediğin çiçeği fırtınalar değil soldurur bir fiske.

Kış eyyamı gitmesin, cennet-i bahar kalsın yanında,
İkliminde bir estetik var, içinde bin türlü bahar alnında.
Yüzü gül, sine sünbül, sermiş postu çemenzar makamına,
Sohbeti zanbak, divanı selsebil, bağçeler muhtaç duasına.

Sen tuttun sümbüllü köşk perisinin elinden yiğidim,
Nigah başını eğ bir buse al gonca olan alnından sevgilinin,
Tek kahramanı sen ol elmaslarla süslü masal ülkesinin.
Seslen şimdi misk-ü zaferan kokanlar ölsün azizim:

Ey gül-i endam aşkım seni omzundaki şalın gibi bürüsün,
Od olmuş yüreğim ucuna takılsın ardın sıra sürünsün,
Gözyaşlarım hicabından avuçlarımda deste gül olsun büyüsün,
Beden çöl yerinde şerefyap, gönlüm yanında yürüsün!