Hani Tanrısal Işık

bir mayıs sabahı geçiyordum
şimdi gözlerini yıka yavrucuğum der gibi
ve bir gün bir yolda bulacaksın kendini
ya da öyle duymak istedim
Hüseyin Gazi Dağından nidaya yükselen sesi




ben ki bir bataklık kuşu gibi
hiç yaşamadığım hürriyeti caddeme taşırım
başlar kaos tarihsel köleliğimin kırılır zincirleri
tutsaklığım taşar üst üste yığılır kelime ordusu
ki
gazete sayfalarıyla kaplamıştım kitaplarımı
kilometrelerce uzaklıkta ki varışım okulum
uykusuz telaşım da
ayaklar çıplak
ve lanet olsun
yarı tok
kar ortasında bir mayıs sabahının güneşi
sömürülen düzende bir umuttu yaşamak
ve yaşatmak
hak değil hiç kimse yolmamalıydı saçlarımı
ve despot gözler düşmemeliydi üzerime
oysa bir çiçek gibi büyütüyordum kendimi
göğsüme siper ettiğim kitaplarım ve ben
edebi bakış Leonardo da Vinci tablosu
yaşamın sanat olduğunu bilmesem de
o vakitler gençlik başımda dolandıkça
hep aynı hâll
özgürlük mü
ölüm mü
direndikçe 112 numaralı kapıda
kavak yellerinin kahramanlığımı sıvazladığı o sokakta
büyüdükçe büyüdü baskı
kabûl
ben yoldum saçlarımı
önce ne vardı
''koyun gütmekten gelir encümen azası''
bu cihette dünün ailesi büyüktür denilir
oysa büyüklük olsun der
doğa aşkım için sigara içmeye korkardım
yeter ki koştukça istediği gibi şişsin ciğerlerim
sevdiğim alıç kokusu gibi
ta içimde duyumsardım özgürlüğü
kanatlanmış sürüden kopan bir kuşun acısı
gelip çakılınca yüreğime daha çocuk yaşımda
çırpınan anne say ki can çekişen ruhla
özgürlük için dev boyları aşardı tutkunluğum
işte ben o zaman bir komutan edasında
halaylar çektirirdim yaşamak sevincime
hürriyetçi kuş sesleri ile
dünyamın dışında hüküm sürerdi fikirlerin en cahili
en kötüsü kula kulluk
tabii henüz tomurcukken bilinmez
bilmezsin nedir şeytani fikir
bilemezsin düşlerin ifadesini
yalnızca bir umuttur yaşamak.
tek idealim
ilk tebeşir
ilk yazı
yansız
ilimse ilim
ve Atatürk'ün ulusal egemenlik fikrini
yani cumhuriyetçi yanımı parlatmaktı ışıl ışıl
ki her kayıp derin yaradır aslında
ah ant içtiğim okul yolum ve ben
şimdi beyin hücremde ölümcül gün günü çeker
kaybolup gittikçe ömür
ve zaman kan kaybettikçe
gel de kahretme her tür düzensizliğe
bugün de sesler yükselir hürriyet için
bir de oradan buradan sesler gelir
niye
belki hayallerini satmıştır en küçük zerreye
belki de özgürlüğü tanımak
sapır sapır dökülüşüdür köleliğinin
kim bilir şeytan işidir
kesin ama kesin şeytandır
aldırmaz ölümün vakitsizce gelişine
bugün tarihimin zinciri kırıldı
önce ne vardı




o gün tozlu yoldan dönmüştüm evime
esaret didik didik ederken beynimi
hayalimden uzak kırmızı kuşak saçmalığı
kuşak denmez buna pranga ki başkentte
bir yetimhanenin penceresinde olma olasılığı ile baktım o gün
özgürlük mü
hani tanrısal ışık
yalnızca ailede değil
hani çoğul vicdanın sesi
hani zorbanın sesine illallah deyip ufku açmak
sadece özgürlük için
çığlığı boğazımı boğuyor bugün
niye kıyametim kopmasın ki
hür düşünce baskı altında olmamaksa
.
.
.
o zaman
dağılırdı kitaplar
felç olurdu yaşamlar
Hüseyin Gazi Dağından nidaya yükselen ses
san ki bir sürü diktatör güç sahip oldu
özgürlük ne sağında ne de solunda
bir gün bir yolda bulacaksın kendini
şimdi gözlerini yıka yavrucuğum der gibi
ya da öyle duymak istedim




ve nasıl geç kaldım