Hariciye Yalnızlık

sesleniyor; yoksesinin yankısı
duyuyorum...
hissediyorum....

karanfil cumbalı bir konak penceresinden bakıyorsun
kasnak gibi sarmaşıklarla örülü
çocuk cıvıltıları karışmış
eski harap mahallemize...
bak ben ordayım şimdi..
sen de!..

zambaklar kokardı bir vakit
güllere karışan leylak rayihaları
kaplardı tüm semti.
şimdi kaldırmıyor kendi ahalisini
bol karbonlu tozlu berbat havasını
viran olmuş caminin yıkılmış duvarları
ihtişamlı eski hali hakgetire
minaresinin yarısı gibi
cemaatininde
yarısı çoktan varmış ekbere!

duyuyorum seni ...
taş çeşmenin ardındaki oturaklıktan...

mis gibi ekmek kokuları yok şimdi
elleri elek tutan analar bacılar şimdi
sabah körü ekmek için kuşlarla kalkıyorlar
bir hüzün bir mutsuzluk yeis hakim..
bizim zamanımız gibi değil...

o; gülen, şakalaşan, yardımlaşan
imece komşuluklar da yok
dünyanın pususu düşmüş
ak tenli yüzlere
karartmış...
birtek güvercinler aynı
yaban derdik onlara
onlarda artık veren ellere alışmış...

şimdi daha yakınım sana.
duyuyorsun değil mi? sesimi
evinizin önündeyim
taş basamaklar kopmuş
mermerleri sapsarı olmuş
camlarınızın önündeki sıra sıra saksılar
hani?
ne güzel rengarek çiçekler olurdu
begonviller kasımpatılar
her sabah evin önü süpürülür
çiçekler sulanırdı..
heyhat... şu hale bak
toz toprak bulamış her yeri
çatılardan kar yağıyor..

eh! demirleri yinede sağlam
uzatırdımya hep
şu kafesten elimi
hatırlıyorsun değil mi?
aman annem görür
aman osman efendi balkonda!


uzattım işte yine
hadi bir kere daha tut!
göremezler artık!
korkma!

yine sen şanslısın mahallede yer bulduk sana!
şimdi nerde!... dünyanın bir ucunda..
işte tam şurada görmüştüm seni en son.
bak buda senin mendilin.
arada işe yarıyor işte ..
kasımın 23ü idi
ortanca kızın doğduğu gün
üzerinde yeşil bir örtü vardı
adına tabut denilen sandıkta!...

erken gittin be gülüm erken
ben hariciye kaldım alışamadım bu yalnızlığa!..