Hasret Dökülüyor

bu gece boğazıma kadar efkarlıyım
yarı canlı yarı ölü
yeşil gözlerinde esaretim
gövdene bastırılmış etim
saçaklarında gecelerim
dalıp dalıp gittikçe
bu acımaszı dertlerin çengelinden
az kaldı sanki ben de sana düşeceğim....


yüreğime değen ilk hatıralar
ilk öptüğüm dut moru dudakların
neyinde bir çoban türküsü
ben Karadenizin hırçın kızı
sana yar olan
koyun kadar beyazdı aşkımız
ağlayarak tükense de baharımız
Palandöken kadar yüksekti
denizler kadar kabarıktı entarimiz
bu dünyadan gelip göçsek te
torunlarımıza okunacak eminim tarihimiz...


aşka ekiliydi kara incir
yüreğin tutuklu
kalbin hasta bir aşka tutkulu
gel otur be yufka yürekli adam
vatan kokulu ananın yamacına
ayakların ve ellerin bağlı zincir
ne sen erdin muradına
ne de ben
kaderimiz ulaştı sonunda amacına


şimdi mezarın bayıra doğru
benim bedenim düzlükte
başımı yasladığım toprak
yarım yamalak
dayanak
zehir içtiğim kızılcık şerbeti
inanmaktı son kez ölümün teslimiyetine
ve istasyon ışıltıları
küsmekteydi aşkız kalan memleketine...

ardından ağlayan tek kadın ben değilim
ölüm sırası bendeydi diyen
anan da perişan
bazen mavi bir duman gibi gözümde tütüyorsun
her dalında çiçek açarken
dalından mahrum kaldığım
uyandır aynı mehtapta
kalbimin dalgalarında arındığın
limanıma sığındığın
ne zor oldu bilir misin
kapı önündeki kunduralarını
bırakmak sokağa.....

ellerine sinen tütün kokusu
bulanmış mazinin tortusu
gizlenmiş bir sazak boyuna
buldukça
koktukça
yayılıyorsun gölün yakamozuna
soldukça yayla çiçeklerinde
öptüğüm ananın kınalı ellerinden
ölümünün soğukluğu süzülüyor
ve sürmeli gözlerimden
hasret dökülüyor.....


yanık yanık şarkı dökülüyor....