Hasret Ve Ben

istiridye kabuklarından kolye yapıp da
kırılmasın diye muhafaza ettiğin pamuk kutulara koydun kalbimi
aşkınla kilitledin üstüne
muhtaç bıraktın kalbine
gözlerimde akan hasret
sana mecbur bekleyişler
yine eskisi gibi yanında olsam
saat 1 de gelsem kapına
sarılsam öpsem doya doya
seviyorum desem
dudaklarında sıcaklığı bulsam yine

anladım ki her gün çoğalacak yalnızlık
sana kavuşana kadar geçen sürede
kırılganlaşan kalpler
incinmeye müsait bedenler
özlem hep sevda doğuracak değil ya
biraz da kavga çıkaracak
ama kavgalar aşktan doğar zaten
hasret ve ben kaldık yine iki kafadar

her sabah sen varsın gibi yanımda
bir tebessümle kalkarken
o an ki mutluluk gözlerimi açana kadar
sonrası yine hasret
sesini duyar gibi olup da etrafa bakınmak var ya
salak gibi bakınırsın olmadığını bile bile
olsun ben yine bakınmaya devam edeceğim
olman değil yaşamanı bilmek mutluluk verir kalbime
nefes alışını bilmek en büyük aşk

aşk nedir diyorsun ya
aşk sevdiğinin nefes alışıdır
kalbinin attığını bilmektir
sesini telefonda da olsa sadece duymaktır
hasta olduğunda senin de hasta olmandır
ne kadar yapmam desen de yaptıklarındır belki de

seviyorum demek ömrümün sonuna kadar
belki de söyleyebildiğim tek kelime ama
seviyorum demekle sevgi eskimez ki
söylendikçe artan sihirli dört hece
seviyorum