Hasretim

Çok sonra farkettim, yaşamın bir hikaye olduğunu
Farklı sahnelerde figüran olduğumu
Büyüşüm öylece zamansız.
Büyümek için acele etmişim
Ne bahar bilmişim ne de gökyüzü
Zaman akıp gitmiş hiç ardına bakmadan.




Yıkımlar ve savaşlar görmüşüm
Kıyıya vuran çocuklar!
Yaşamak zehir zemberek
Yasaklı kalmış kentlerim
Yasaklı bütün renklerim
Yasaklı bir lisana ölmuşlüğüm...




Aldırma hayatın gri, siyah renklerine
Gökyüzü hep mavi
Sen yinede dirençli ol
U/mutlu kal
Göğsünde baharı
Yüreğinde memleket taşıyan anaların hatrına...




Tüm anıların acıya yazılsa ne çıkar
Kapına sızan keder olsada...
Her hikayenin bir başlangıcı, bir de sonu var.




Anladım artık!
Herkes kendine aşık
Herkes kendi dilinde ağlar
Herkes kendi türküsüne ezber
Herkes kendi gurbetinde yabancı
Herkes kendi yaşanmışlıklarına yorgun
Herkes sılasına özlem büyütür
Herkes ölüme kaçak!




Göğsümde acılar uyutsamda
Ben, senden ibaretim!
Yüreğinin cennetinde, sana yol alan gölgesiz bir yolcuyum.
Hiç yazılmamıış senli hikâyem
Ayracı olmuşum tüm yolların
Ben kendime emanetim
Bütün ayrılıklar ve ölümler yüregimi uğrak bilir.
Gözlerim buluttan nem kapar
İçime dökülür hüzünden nehirler
Yollara, sonlara yazılır hikâyemiz...




Çok sonra anladım!
Ben bana gurbetim
Sen kendine gurbet
Acılar, ölümler bıçak.
Dünya güzelliklere
Dünya barışa
Dünya sevgiye
İnsanlar adama
Ben, sana hasretim...