Hayat

belki bir bahar sonrasındaydı yaşanacak herşey
baharlar sararan yapraklara yenik düştü


ellerim üşüyordu soğuk sokaklarda yürürken
yalnızlık belki de benim kaderim diyordum
kendi kendime gülümseyerek
kendi halime içimden kahkaha atarak


bir güz sancısıydı herşey
köşe başını dönünce bitecekti üşümelerim
bu kaçıncı dönüşüm
her köşe başını gölgeler tutmuş
ben kendimde tutuklu kalmışım
yüreğimde ki bilinmeyen soğuk hiç ısınmamış


acılarmıydı hayatın tüm gerçeği
içimizdeki umutmuydu solumaları devam ettiren


köşe başında bekleyen o kadının tenindemiydi tüm beklentilerim
üç kuruşa bedenini satan bir fahişedeydi belkide yüreğimin sıcaklığı
yürüyorum ellerim cebimde
üşüyorum...


kaçıncı kez çıkmaz bir sokağa saptığımıda hatırlamıyorum
aynı adımları tekrar yürümek
geri geri hayatı yaşamak ama anları değil
benim tüm isteğim biraz daha zamanı durdurmak
hatalarımın bir kısmını telafi edebilmek


gözyaşlarım...
kadınlarımın kirlettiği tenimi arındırmaya yetmiyor

biraz daha yağmur yağmalı
ateşten gömlek sönmeli tenim acılardan uzaklaşmalı

hüzün saatlerinde aç kalmış bir sokak kedisinin ince ses tınısında saklı tüm gerçeklik
hayat; doyduğum müddetçe yaşamakla yükümlü olduğum
hayatı verenin sorgusunda bakışları altında yükümlülüğüm
yüküm nefes alışlarım


köşe başında
içimdek sırda
bir fahişede
renkli bir gözde
ıslak bir dudakta
anne sefkatinde
kardeş sarılmasında
evlat tebessümünde

hayat söyle bana söz verdiğin o bahar nerede saklı