Hayat Ben Seni Bir Türlü Anlayamadim...

HAYAT BEN SENİ BİR TÜRLÜ ANLAYAMADIM...

Ne dilinden anlıyorum, ne dişinden
Ne halden anlıyorsun nede serden
Ne alıp veremediğin var benle, anlayamıyorum ki neden?
Hayat ben seni bir türlü anlayamadım...

Önce canımı kopardın: yedi yaşımda babamı aldın
Sonra taşlı tozlu yollarına beni savurdun.
Süslü bahanelerle onca yıl hep beni avuttun
Hayat ben seni bir türlü anlayamadım...

Bir güldürüp bin ağlatmak senin işin,
Sağ kalıp bedeni yürütebilmek senin için
Belki duyarlar tüm insanlığa bu seslenişim
Hayat ben seni bir türlü anlayamadım...

Sahte güzelliklerle sevgililer çıkardın karşıma!
En çirkin biçimde kopardın bıraktın ortada
Hani mutlu ettiklerin ağlayan ağlayana
Hayat ben seni bir türlü anlayamadım...

Oysaki: üç günlük dünyada mutlu olmaktı; hayal olan
Yüzdeki tebessüm değil, yürekten beyne akandı kan
Sendeki gerçek ise kimseye kalmayan
Hayat ben seni bir türlü anlayamadım...

Sılaya özlemim bir gün olsun sona ermedi
Hepten gurbet eller mekanım oldu beni seçti
Bak vuslatım son deminide geçti
Hayat ben seni bir türlü analyamadım...

Kahırla isyanlarla sayende bir ömür geçti,
Şansım bir gün olsun yüzüme gülmedi
Bana verdiklerinse hepten beni seçmedi.
Hayat ben seni bir türlü anlayamadım...

Şöyle bir dönüp yaşadıklarıma bakıyorum;
Artık sendende hiçbirşey ummuyorum
Gelecektende umutlumuyum bilmiyorum
Hayat ben seni bir türlü anlyamadım...

Cesaretsiz sanma beni inan sanada sataşırım
Gücümü dermanımı gözlerimin karalığından alırım
Son lafımı söyler senden öyle ayrılırım
Ben ölürüm unutma kıyamet günü senide görürüm!

(BENİM GİBİ HAYATI ANLAMAYANLARA...)