Hayat Böyle...

Vakit gece yarısı,
Mevsim ilkbaharın ilk günleriydi.
Rüzgar pencereme ara sıra uğruyordu,
Odamın ışıkları sönük,
Sadece bir sigara ateşi aydınlatıyordu,
Beni ve hiç aydın olmayan odamı.

Beynime yerleşen anlamsız düşünceler,
Ruhumun kabul ettiği yalnızlığı,
Biraz daha yalnızlaştırıyordu.
Yüzümden düşmeyen o buruk,
O keder, o boşvermişlik gittikçe derinleşiyordu.
Gece daha da kararıyor,
Gündüze varmakta güçlük çekiyordu sanki.

Ruh halim beni endişelendiriyor,
Ama hiçbir şey yapamıyordum.
Yalnızlık benim kaderim miydi,
Yoksa irademe yeterince,
Sahip olamıyor muydum bilmiyorum.

Tutsaktım, geceye ve yalnızlığa,
Yenilmiştim kabul etmek istememiş olsam da,
Yenilgi kaçınılmazdı başından beri.

Pencerem de rüzgar,
Odam da sadece bir koltuk,
Ve derin bir boşluk hakimdi.

Her gece her an,
Aynı düşünceler mevcuttu beynimde,
Aşk ve dostluğun bir gün bitip,
Herşeyin eskiye döneceğini hiç düşünememiştim.

Bir bakşmışsın mevsim bahardı kış olur,
Denizde dalga yine durulur,
Zaman hep birşeyler çalar durur,
Ve dostun da seni gün gelir sırtından vurur.

Herşey biter elbet hayat adına,
Unutulur da herşey...
Sen kalırsın kendine sadece sen.
Hem eş hem de dost olursun.

Bazen geçmişe döner mazi olursun,
Hatıralar içinde kaybolursun,
Bİr çıkış arar yorulursun,
Tecrube olur geçmişin sana yoğrulursun,
Sonra bütün yaşadıklarının karmaşasında,
Kendini bulursun...

Hayat böyle...
Kimine güneş her gün doğar,
Kimisine de istisna uğrar...

17 Eylül 2006 (Asker Koğuşundayken...)