Hayat Tüneli

Kabul eder mi hiç boşluk ruhumuz, kendi içinde?
Ya sevgi, ya da nefret doluverir,bil ki, o boş kalan yere...
Paylaşımcı bir ruhun sevgi saygı yatar özünde...
Nefretin yerleştiği ruhun ise kötülüktür yatan o kahrolası gözünde...
Kalbini benciliğe tutsak edenin olur gözü sahtekarlıkta,hilede..
Sevgisizlik, acımasızlık doğurur onların kara yüreklerinde...
Ve, hiç sakınmaz böyleleri aç kurtlar gibi hemcinslerini bile yemeye,tepelemeye...

Yani, bir düşünseler, bir düşünebilseler şu maddiyat kavgasına bir saniye ara verip,
Acep yolum nereye ?
Bilir herkes, fanidir şu dünya ,gereksiz ve anlamsızdır,
Çiğneyerek ötekileri varmak için en tepeye...
Yersen, midenin kapasitesi kadar yersin ancak,
Gerisi kalır kediye köpeğe ya da çöpe..

Oysa..Oysa, ruhunu sevgi ile dolduranların sırtı asla gelmez yere,
Ne bu yalan alemde, ne de ötede ebedi alemde..
Inanç ve sevgi biliçdir, dimdik durmaktır,göğsünü gere gere...
Faydası mı olur ki malın mülkün ademe,
Ölüm fermanı okunduğunda ecele ?
Altın kaftan da giysen altı metre kefenle gideceksin sen de öteye !..

Unutma kardeşim, arkadaşım !
Ödeyeceksin mutlaka bedelini, diğerlerinden aldığının, gaspla,şiddetle..
Bil ki, yapışacaktır kul hakkı yağlı kara gibi her yerine..
Neticede yaşadın mı yaşamadın mı olacaktır sonun,
Şu hayat tünelinde...
Çekip gideceksin sessizce,
Boş ve nahoş bir seda bırakarak,
Baki kalan şu kubbede !...