Hayat Ve Aşk

Neden,yitirdiğimde artakalan herşeyi,son sevdadan,
Yeşertiyorum acaba kalbimde,yeni bir sevgiyi hemen,ben ?..
Öyle kişiye özel ve sadece onun yüreğinde fermantasyon olan,
Öyle seçkin ve lezzetli bir şarap ki,şu aşk denen şey,
Gönül mahzenimden gelen o şarabın dışında,
Sarhoş etmiyor beni, hiç bir mey...

Öğrendim ki şu hayatta, huzurlu ve mutlu bir yaşamın yolu,
Sevgiden,sevebilmekten,
Şu koca dünyayı tümüyle kucaklayabilmekten geçermiş..
Başlayıp sevmeye Yüce Yaradan'dan,
''Yaradan'dan ötürü'' iyi-kötü ayırt etmeden,
Tüm yaratılanları sevebilmekmiş...
İçimizdeki,o tanrısal duyguyu,sadece insanlara değil,
Kurt,kuş,kedi,köpek,çiçek,böcek, farkı gözetmeden,
Yaşamın her ögesine eşit paylaştırabilmekmiş...

Yine, anladım ki şu uzun hayatta,
Herkes aşık olamaz,sevgiyi algılayamazmış..
Yüce Tanrımız her kuluna bunu nasip etmemiş..
Hergün medyada servis yapılan aşklar dalavereymiş..
Sahte bal,sucuk gibi onlar da sahte lezzetlermiş..
Kalbinde aşkı hissetmeyen kişinin gayretleri beyhudeymiş..
Ruhunu şu geçici hayatın maddesel esaretinden kurtaramayanlar,
Hem bu hem de ölüm ötesi hayatlarını ziyan ederlermiş...

Anladım ki ;
'' Ey benim Ulu Tanrım!
Ne güzel yaratmışsın beni sen!
Seni seviyorum Tanrım !
Hamdolsun verdiğin sağlık ve afiyete!''
Ey hayat!
Seni de seviyorum!
Çok mutluyum seninle!
Kucaklıyorum seni tüm sevgimle!''

Diyebilmekmiş hayat
Inanarak ve ruhunda hissederek...