Hayatın Hayalleri Pembe Değilmiş

Bir zamanlar hayal ve ben iyi dostlardık
Tek derdimiz hayatın üstümüzdeki ağırlığıydı
Kapardık gözlerimizi derinden soluksuzca
Acılı verirdik denizlerden öteye, dağları düz eder
Varoş bir mahallenin sokak arasından aralardık kapımızı
Bilmediğimiz lisanlarda hayata karışıverirdik
Yeni bir bedende gezinirdik sabaha kadar
Geceler yolumuz olurdu yıldızlar aydınlığımız
Şaşırırdık karanlığın aydınlığına
Meğer denizler pembeymiş, ormanlar pembe
Taştan duvarlar yokmuş aslında
İnsanlar aynıymış, boyları yaşları, gözleri aynı
Hayat aynı dilde aynı tende aynı bedendeymiş
İnanırdık yaşamın bize gösterdiği gözlere
Bir kadını birlikte severdik
Elini tutmak için yarışırdık
Ne olduysa sabah olunca oldu
Uykulu gözlerimizle kavgaya tutuştuk
Eski bir binanın bodrum katında ayrıldık
Giderken acık bıraktığı kapıdan hayat girdi içeri
Denizler siyahtır dedi dağlar ıssız
Anlaşıldığın kadar kalabalıksın ve hatırladığın kadar yalnız
Aynada olduğun kadar adam
Bedenin kısa ve cılız
Geceler karanlıktır, yıldızlar uzak
Her yer taştan, gök taştan
Ve bir kadına dokunamayacak kadar yalnız