Hayatın Tek Rengi Ölüm

dingin ve yeşildi dünyam
kayalıklarımda boy boy
turuncu şebboy
sahilde bir balıkçı teknesi
başında balıkçının örgü tekkesi
etrafında aç çocuklar
ve bir kaç aç kedi
ağında yorgun bir balık
odun ateşinde pişince
telaşa kapılır parlak ay ateşe düşünce

dingin ve yeşildi dünyam
ilk kez güneşe çıkmış gibiydim her gün
selam çaktığım asuman
bir gün baktım ki
şafağımın şakağında_kör duman
geniş vadilerimde
boy vermiş başaklarım eğik
toprağım kıraç
kamburumda kırbaç
ve korku oldu zamanla soy adım
önce toprağım karardı
sonra dünyam
sonra güneşim tutuldu
ve düştüm dalgalara
silindi siluetim suda
anladım ki ölüm pusuda

ah be kunduracının küçük kızı
bir rüyadır belki de hayat
elinde kalan çiçeksiz sapsız
ve t/aşınır gideriz omuzlarda
tekerleksiz, atsız

''zamanı bitmişti ömrü saran makaranın
ve kızıl ateşler damlıyordu
göğsündeki yarıktan siyah kadının''

mat ve siyahtı aslında dünyam
aldandım işte
asumana koşan t/ay gibi
savrulduk ömrümüzün hasadına
su çektim küçüldüm
kalanım büyüdü sol yanımda
zehir zemberek
aşk mübarek

çam ağacının gövdesinde
adımlarım kaybolur
düşer ana rahmine hayallerim
ıssızdır benim dehlizlerim
siyah bir eylüldür dünyam
solar kıyısında çiçeklerim
kalıcı değildi hiç bir mevsim
geçip giden ömrümde bir renk daha söndü
hayatın tek rengi belki de ölümdü

şimdi son sözüm kaderime
ağındaki talihsiz balık gibi
pişmek için gidiyorum
cehennemin ateşine