Hazan Olduk Hayat Yokuşunda

Gecenin karanlığında boğulan hayallerim
Bir bulut da yağmur olup düşüyor yer yüzüne
Toprağın kokusunu çekiyorum içime
tıpkı bir çocuğun annesine olan özlemi gibi
kalp diyorum
acıya dayanmıyor ki ?


Yüreğime bulaşmış şehrin
Dar ve kirlenmiş sokakları
Ben kaçtıkça üzerime geliyor hayatin acımasız yanları
ki alay etmeye devam etti sana benzeyen bütün yüzler
Gozlerimde davetsiz istenmeyen yaslar
Birikmiş ağlıyordu
Umutlarım ve duygularım
Ve tadı kaçan beklentilerimin yasını tutuyorlar


ki zaten ikimizde biliyorduk satir satir yandığımızı
Bir kaç yaz daha derken hazan olduk hayat yokuşunda
Kaderime yazılmayanı kağıtlara yazmaktı benim kisi
Bedenimin ilmek ilmek sökülmesi
Adem den beri gitmek bilmeyen
gidenlerin de gelmediği
Bekleyenlerin o uğurda nice nefesleri verdiği andı


Aklıma her gelişinde kırdığın bu kalp bir daha daralıyordu sana
Umutlarımın birer birer yok olduğu saniyelerdi
Unuttuğum sandığım şeyler
aslında hep hatırladığımdı