Hazır Mısın Ölmeye Gözlerimde

bu yangın yakar demiştin bütün şehri de dinlememiştim
ve şimdi anlatıyor haklılığını
şu yürek kokusu
şu pişmanlık tortusu Nevra
geç öğrendim yaşamanın ezbere olmadığını
ve düşmediğini emeksiz bir damla yağmurun

yıkılmış bir rüyanın altından sesleniyorum
hazır mısın ölmeye gözlerimde
yüreğimle
dileğimle
umudumla

çok zaman susuz kalan kurnalar gibi ıssız
çok zaman inzivada bir derviş gibi sessiz
ve çok zaman kupkuru çöl gibi yaşamsız kaldım
karıncanın basışını duydum kum tanesine
ağladım
kimsenin silemeyeceği yaşlarla ağladım

senin anlamadığın bir lisandı benimki Nevra
benimki okunmamış şiirlerin sesiydi
bozkırın hor kaleminin yazdığı maniydi
belki o yüzden hoyrattı rüzgarım
eşkıyaydı sevdam

bu yangın yakar demiştin bütün şehri de dinlememiştim
yanmamıştı hiç bir şehrim senden önce, anla beni
küçük bir bakışın tutuşturacağını bilemezdim bütün bedeni
gitmek için gelmiştin oysa
bir yudumluk su ve bir lokma gibi
bitmek için gelmiştin

enkazımdan sesleniyorum sana
hazır mısın ölmeye gözlerimde
yüreğimle
dileğimle
umudumla

ömrüme ilişen onca yaranın içinde
bir sana gücüm yetmiyor Nevra
koynuna uzandığım her vefasız düşten
sıtmayla uyanıyorum
bakıyorum, sol yanımdan kanıyorsun
soğuk gecelerimi koyuyorum üstüne
gözyaşlarımı döküyorum, yine yanıyorsun
anlayacağın sen çok acıyorsun Nevra

ağaran saçlarımın hatırına sus
sus, yüzüme çektiğin falçata hürmetine
biraz uyuyayım Nevra yanık kokulu yatağımda
okşayarak gecenin şuh çehresini, unutayım çok acıdığını

en çok sen acıyorsun Nevra
bütün yaraların içinde sen
sen yıkılan bir şehrin aşkısın madem
şimdi hazır mısın ölmeye gözlerimde
yüreğimle
dileğimle
umudumla