Haznemde Son Umut

Haznemde son umut

Bir yol ki önümdeki
Bırakın aydınlığa ulaşmayı
Karanlığın gölgesi bile görünmüyor,
Etrafımda zifirden beter bir siyahlık
Gözlerimi açmaktan korkar haldeyim,
Ayaklarım her adımda biraz daha irkiliyor
Ve titriyor ellerim
Anlımdan akan bu damlalar
Bu su soğuğu, korkumdan çok belirsizliğime işaret
Yalnızlığımı karanlığımın içinde saklıyorum
Savaşırken anılarımın kalkanında
Hazneme umudumu sürüyorum
Tam kalbinden vuruyorum acılarımı
Tek kurşun kalıyor umudumun uçunda
Tek kurşun, tek ihtimal
Ya içime akan kanıma
Ya dışıma vuran sevdana
Bende almışım yerimi yüreğinde
Bana kıvılcım olacak gözlerine pusu kurmuşum
Nerden bilirdim çoktan vurulmuşum
Gözlerinin gece sandığım karanlığına sığınmışım
Bende, gün geceye varmadan
Gece bedenimi esir almadan
Son çare çıkardım yüreğimi
Vurdum yüreğine
Bir kıvılcımdan tutuşturdum bedenimi
Artık biliyorum ve görüyorum,
Kendimi aydınlığa mahkûm ediyorum...