Henüz Vakit Varken

Sen daha büyümemişsin çocuk.
Henüz gözlerinden masumiyet düşüyor kaldırımlara,
Ellerinle kucaklamak istiyorsun insanlığı.
Önce kendinden başlaman gerektiğini,
Kim söylemedi de böyle sorgulara boğulursun...

Her gördüğün yeşilin kaç tonu vardır bilir misin...
Ayaklarını ne zaman sudan çekmeyi öğreneceksin...
Kum kalelerine yerleştirirken gülüşünü,
Düşünememiştin,
İnsanoğlunun aşkı gömebilme yetisini.

Sen daha büyümemişsin çocuk.
Arkasını dönüp gidenlerin,
Yüreğinin ortasından nasıl geçtiğini
Duyumsayabildin mi...
Hani kaleni yaparken biriktirdiğin kum taneciklerini,
Unuttun mu nasıl da ayrıştırıyordun birbirinden...
Sonra kenara savurduğun o tanecikler,
Birbirlerine sokulup ağlıyorlardı.
Oysa sana sadece tabağındaki pirinçleri,
Ağlatmamanı öğretmişlerdi.

Kum da ağlar çocuk!
Öyle ki
Biz onu fırtınanın savurduğuna dair yanılırız.

En çok kim güler biliyor musun...
Sen gülümsediğinde,
Küçük kahkahalarıyla serçeler adım atar
Ve şaşırtırlar bizi çok seslilikleriyle.

Sen daha büyümemişsin çocuk.
Her kitap mutlak bir iz bırakır hafızanda
Ve hiç umulmadık bir gün, yazılanların
Yaşama ne kadar aykırı olduğunu görürsün.
Sayfayla bakışır durursunuz bir ezginin kucağında.

Peki zamanın o müthiş yeteneğinden haberin var mı...
Zaman seninle başlar,
Seninle yol alır bilinmeyene.
Sen her ne kadar,
Yürümek 'yalnızlığın görkeminde saklıdır' desen de.
Zaman kendini çizemez dev aynalara,
Senden cesaretli değildir çoğunlukla.

Bak şimdi ne geldi aklıma...
Hani mevsimsiz düşlerimiz vardır,
Öğretmeninden aldığın yıldızdaki eğik çizgiler gibi.
İşte o düşlerin her seferinde seni bekler durur,
Doğru çizgide.
Ama önce büyümelisin
Ki her doğrunun içinde de,
Seni bekleyen bir yanlış vardır.

Yanına alman gereken tek şey,
Anlaşılmaktır.
Anlaşılmıyorsan da yürümelisin sonsuzluğa.
Arkanda kovalayan cehennem melekleri,
Ancak seninle hapsolacaktır şeytanın kollarına.

Yolunu sadeleştirecek tek erdem,
Yüreğini mısra mısra okuyan şiirdir.
Unutma...